Rosalie
Neem alvast een kijkje
Op het eerste gezicht lijkt Rosalie (Nadia Tereszkiewicz) niet het soort potentiële bruid dat een bruidsschat nodig heeft om de interesse van mannen te wekken. Ze is jong met blozende wangen en mooie blonde krullen. Ze kleedt zich dankzij haar eigen naaikunsten als een society-belle en niet als een arbeidersmeisje. Je zou denken dat ze beter zou kunnen krijgen dan Abel (Benoît Magimel), een norse, verlegen café-eigenaar. Maar Abel heeft grote schulden en stemt ermee in om met Rosalie te trouwen, grotendeels om de royale bruidsschat die haar vader meegeeft te bemachtigen.
In de huwelijksnacht wordt duidelijk waarom Ros…
Op het eerste gezicht lijkt Rosalie (Nadia Tereszkiewicz) niet het soort potentiële bruid dat een bruidsschat nodig heeft om de interesse van mannen te wekken. Ze is jong met blozende wangen en mooie blonde krullen. Ze kleedt zich dankzij haar eigen naaikunsten als een society-belle en niet als een arbeidersmeisje. Je zou denken dat ze beter zou kunnen krijgen dan Abel (Benoît Magimel), een norse, verlegen café-eigenaar. Maar Abel heeft grote schulden en stemt ermee in om met Rosalie te trouwen, grotendeels om de royale bruidsschat die haar vader meegeeft te bemachtigen.
In de huwelijksnacht wordt duidelijk waarom Rosalie geen doorsnee huwelijkskandidate is: Ze lijdt aan hirsutisme, ongewenste, overmatige haargroei bij vrouwen op gezicht, borst of rug. Het is niet zichtbaar in haar gezicht (ze scheert zich nog steeds zorgvuldig) maar zelf heeft ze de beharing op de rest van haar lichaam wel geaccepteerd. Als Abel hij haar bloesje open knoopt schrikt hij enorm van wat hij ziet en blijft het huwelijk ongeconsumeerd. Rosalie neemt een drastisch besluit en laat haar baard groeien, omdat ze vermoedt dat het café daardoor veel klanten zal trekken.
De bebaarde Rosalie wordt door de gemeenschap omarmd, mede door haar zelfvertrouwen en lef. Ze wil geaccepteerd worden, en niet onzichtbaar, zoals vrouwen in deze gemeenschap horen te doen. Ze tart conventies. Het kan niet anders of hier komt een tegenreactie op en ook Abel moet zich tot de zelfverzekerde Rosalie leren verhouden.
Regisseur Stéphanie Di Giusto (La Danseuse) levert met Rosalie wederom een film af over een uitzonderlijke vrouw. Inspiratie voor deze film haalde Di Giusto uit Clémentine Delait, een vrouw die aan het begin van de vorige eeuw het ‘Café de La Femme à Barbe’ (het café van de vrouw met de baard) in het noordoosten van Frankrijk runde. Zij werd een voorbeeld voor iedereen om zich niet te schamen voor de aandoening.
Je zou je kunnen voorstellen dat een film over een bebaarde dame verandert in een rauwe, profane vaudeville. Regisseur Di Giusto slaat een geheel andere weg in. Doordrenkt met het licht van het landelijke Bretagne, heeft de film de kwaliteit van een verloren romantisch-realistisch verhaal: een naar binnen gekeerde plattelandsgemeenschap, een keiharde café-eigenaar, een vrouw die ernaar streeft vooroordelen van zich af te schudden.